Το μάθημα νούμερο 5 είναι ένα ζόρικο μάθημα. Είναι ζόρικο όχι γιατί προβάλει κάτι το δύσκολο, όσο επειδή προβάλει κάτι το ουσιώδες που άμα δεν εμπεδωθεί πλήρως και εάν δεν γίνει ένα με τον προγραμματιστή θα ξεχαστεί και θα παρερμηνευτεί απομακρύνοντας τον προγραμματιστή από τα μυστικά του προγραμματισμού.
Μιλάω για την τέχνη όλων των τεχνών... τα μαθηματικά. Μια τέχνη που αν δεν είχε φτάσει στο σημείο που ήμαστε σήμερα, δεν θα είχαμε ούτε υπολογιστές μα ούτε και προγραμματισμό.
Ένας φίλος μου επιμένει ότι δεν χρειάζεται να είσαι μαθηματικό για να μάθεις προγραμματισμό, και ότι υποκινούμενοι από το ίδιο λάθος πολλοί προγραμματιστές προερχόμενοι από θετική κατεύθυνση την πάτησαν. Δεν θα διαφωνήσω, απλά από μεριάς μου θεωρώ ότι η σκέψη του φίλου μου αποτελεί την μισή μονάχα αλήθεια. Υπάρχουν μαθηματικοί που την πάτησαν όχι επειδή δεν είχαν μαθηματικό μυαλό, αλλά επειδή έβλεπαν τις μαθηματικές πράξεις, απλά ως πράξεις, ως εφαρμόσιμες τεχνικές, χωρίς να ενδιαφερθούν για την ιστορία, και την φιλοσοφία, πίσω από την κάθε μαθηματική πράξη.
Σε γενικές γραμμές αντιπαθώ τους αριθμολόγους, δηλαδή τους ανθρώπους που κάνουν πολύπλοκες ακαταλαβίστικες ίσως και ανύπαρκτες μαθηματικές πράξεις, ψάχνοντας να βρουν όπου τους καπνίσει τον θεό ή ακόμα και την απόλυτη μοναδική αλήθεια που μόνο αυτοί ήταν άξιοι να μάθουν, αλλά από την άλλη θεωρώ ντροπή (συμπεριλαμβάνω και εμένα μέσα), που οι άνθρωποι κρατάνε με σεβασμό, την βίβλο, την καινή διαθήκη, το κοράνι, τα μανιφέστα του Στάλιν, ή κάποιο άλλο έντυπο δόγματος ή ιδεολογίας, αντί να κρατάνε με το ίδιο πάθος κάποιο βιβλίο μαθηματικών. Αγνοούμε σαν ανθρωπότητα ότι τα βιβλία των μαθηματικών εκτός ότι έχουν την πιο βαθειά και ειλικρινή ιστορία, εκτός επίσης ότι έχουν τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες, θεωρώ ότι φέρνουν τον άνθρωπο πιο κοντά στην αλήθεια (με όλη την σημασία της λέξης), από όσο θα έφερναν όλα μα και τα δεκαπλάσια ιερά βιβλία και συγγράμματα στον κόσμο.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι τα μαθηματικά δεν είναι απλά ένα συστατικό των υπολογιστών, αλλά ή ίδια φύση των Υπολογιστών, αφού πριν της ψηφιακής τεχνολογίας, τα μαθηματικά αποτέλεσαν την σύγχρονη τεχνολογία και τους υπολογιστές του παρελθόντος, και με την βοήθεια του ηλεκτρισμού, του μαγνητισμού, των λυχνιών και τελικά της σιλικόνης απλά αναβαθμίστηκαν στους υπολογιστές που ξέρουμε σήμερα.
Παλιότερα θα έλεγα ότι ο προγραμματισμός είναι ψηφιοποίηση της ζωής, αλλά τώρα αυτό που νομίζω είναι ότι προγραμματισμός αποτελεί την μαθηματικοποιήση της ζωής. Αλήθεια... το ξέρατε ότι στο προγραμματισμό και στους υπολογιστές τίποτα δεν είναι πραγματικά τυχαίο; Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Δεν μακρηγορήσω με παραδείγματα. Απλά ευχαριστώ τους Άραβες που ανακάλυψαν το μηδέν. Ο άπληστος δυτικός πολιτισμός αγνοώντας την αξία του μηδέν δεν θα έβρισκε ποτέ την λύση, και θα ήμασταν ακόμα στην εποχή του Άβακα φοβούμενοι μην θυμώσουμε τον θεό και τους αφεντάδες μας.
Με εκτίμηση.
Χρήστος.
Υ.Γ. Υπάρχει ένα βιβλίο που ονομάζεται το θεώρημα του παπαγάλου... πρέπει να το ξανά αποκτήσω κάποια στιγμή :)
Μιλάω για την τέχνη όλων των τεχνών... τα μαθηματικά. Μια τέχνη που αν δεν είχε φτάσει στο σημείο που ήμαστε σήμερα, δεν θα είχαμε ούτε υπολογιστές μα ούτε και προγραμματισμό.
Ένας φίλος μου επιμένει ότι δεν χρειάζεται να είσαι μαθηματικό για να μάθεις προγραμματισμό, και ότι υποκινούμενοι από το ίδιο λάθος πολλοί προγραμματιστές προερχόμενοι από θετική κατεύθυνση την πάτησαν. Δεν θα διαφωνήσω, απλά από μεριάς μου θεωρώ ότι η σκέψη του φίλου μου αποτελεί την μισή μονάχα αλήθεια. Υπάρχουν μαθηματικοί που την πάτησαν όχι επειδή δεν είχαν μαθηματικό μυαλό, αλλά επειδή έβλεπαν τις μαθηματικές πράξεις, απλά ως πράξεις, ως εφαρμόσιμες τεχνικές, χωρίς να ενδιαφερθούν για την ιστορία, και την φιλοσοφία, πίσω από την κάθε μαθηματική πράξη.
Σε γενικές γραμμές αντιπαθώ τους αριθμολόγους, δηλαδή τους ανθρώπους που κάνουν πολύπλοκες ακαταλαβίστικες ίσως και ανύπαρκτες μαθηματικές πράξεις, ψάχνοντας να βρουν όπου τους καπνίσει τον θεό ή ακόμα και την απόλυτη μοναδική αλήθεια που μόνο αυτοί ήταν άξιοι να μάθουν, αλλά από την άλλη θεωρώ ντροπή (συμπεριλαμβάνω και εμένα μέσα), που οι άνθρωποι κρατάνε με σεβασμό, την βίβλο, την καινή διαθήκη, το κοράνι, τα μανιφέστα του Στάλιν, ή κάποιο άλλο έντυπο δόγματος ή ιδεολογίας, αντί να κρατάνε με το ίδιο πάθος κάποιο βιβλίο μαθηματικών. Αγνοούμε σαν ανθρωπότητα ότι τα βιβλία των μαθηματικών εκτός ότι έχουν την πιο βαθειά και ειλικρινή ιστορία, εκτός επίσης ότι έχουν τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες, θεωρώ ότι φέρνουν τον άνθρωπο πιο κοντά στην αλήθεια (με όλη την σημασία της λέξης), από όσο θα έφερναν όλα μα και τα δεκαπλάσια ιερά βιβλία και συγγράμματα στον κόσμο.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι τα μαθηματικά δεν είναι απλά ένα συστατικό των υπολογιστών, αλλά ή ίδια φύση των Υπολογιστών, αφού πριν της ψηφιακής τεχνολογίας, τα μαθηματικά αποτέλεσαν την σύγχρονη τεχνολογία και τους υπολογιστές του παρελθόντος, και με την βοήθεια του ηλεκτρισμού, του μαγνητισμού, των λυχνιών και τελικά της σιλικόνης απλά αναβαθμίστηκαν στους υπολογιστές που ξέρουμε σήμερα.
Παλιότερα θα έλεγα ότι ο προγραμματισμός είναι ψηφιοποίηση της ζωής, αλλά τώρα αυτό που νομίζω είναι ότι προγραμματισμός αποτελεί την μαθηματικοποιήση της ζωής. Αλήθεια... το ξέρατε ότι στο προγραμματισμό και στους υπολογιστές τίποτα δεν είναι πραγματικά τυχαίο; Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Δεν μακρηγορήσω με παραδείγματα. Απλά ευχαριστώ τους Άραβες που ανακάλυψαν το μηδέν. Ο άπληστος δυτικός πολιτισμός αγνοώντας την αξία του μηδέν δεν θα έβρισκε ποτέ την λύση, και θα ήμασταν ακόμα στην εποχή του Άβακα φοβούμενοι μην θυμώσουμε τον θεό και τους αφεντάδες μας.
Με εκτίμηση.
Χρήστος.
Υ.Γ. Υπάρχει ένα βιβλίο που ονομάζεται το θεώρημα του παπαγάλου... πρέπει να το ξανά αποκτήσω κάποια στιγμή :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου